Lorena ile 28 Dakika
1995 yılında Meksika’da doğan ve yaşamını orada sürdürürken katıldığı yarışlardaki performansı ile dünyanın ilgisini çeken çiçekli elbiseli bir kız Lorena. Netflix’te hikayesini izlerken, kendini ve başarılarını durgun bir şekilde ifade edişinden dolayı, Lorena için bir sıfat arayan zihnim tek kelime ile sınırlanamadı. Durgunluğu mahcubiyet değildi. Durgunluğu korku hiç değildi. Kategorize etmeyi hiç sevmem; ama ona baktığınızda iki şey görebileceğinizi düşünüyorum: Olanaksızlıkların içinde mücadele vererek başarılar elde eden ve dünyanın ilgisini çeken bir kız çocuğu ya da olanaksızlık diye bir şeyin aslında bizim zihinlerimizin kurmacası olduğunu yüzümüze vuran bir gerçek. İsterseniz işte kadının gücü, kadın isterse yapar gibi de süsleyebilirsiniz; isterseniz bu başarıların Lorena’nın yaşam biçimi içinde olağan bir durumun ortaya konması olduğunu söyleyebilirsiniz.
Ben ikincisini tercih ediyorum. Lorena’nın bakışlarındaki keskinlik ve derinlik aksine müsaade etmiyor zaten. Yarattığı farkın farkında olduğu halde “Hiçbir şey düşünmüyorum. Bir amaç uğruna mücadele etmek iyi hissediyor” diyerek kendi duru durağanlığını öyle güzel ifade ediyor ki. Bir koşucu için bu kadar çok durağan dedirtmesi de cabası. Bizim dünyamızda başarıların sergilenişi öyle büyük öyle şaşaalı ki Lorena’nın tavrını asil ve çok seslilikten daha çok şey anlatır buldum.
Netflix’te izleyebileceğiniz 28 dakikalık kısa belgesel de Lorena gibi anlatımı oldukça net ve öz.
1 çift sandaletle ve kendi diktiği çiçekli elbisesi ile onlarca ülkeden yarışa katılan kadın erkek binlerce kişiyle başlama çizgisinde duran Lorena görüntüsü, kolay kolay zihnimden silinmeyecek gibi görünüyor. Kendisine verilen spor ayakkabılara alaycı bir şekilde bakarak kutusuna geri koyarken “Bunları giymeyi düşünmüyorum. Bunları giyenler benden geride kalıyor” demesini de.
Lorena’nın koşarken çıkan sandalet sesleri ve koşarken hızlı alıp verdiği solukları bir hedefe kilitlendiğimde hep aklıma gelecek. Gelmesini istiyorum. Çünkü bana önemli bir şeyi fark ettirdi. Elde ettiği başarının onun için bu kadar sıradan, olağan olmasının sebebinin onun diğer yarışçılar gibi yarışçı olmak için çabalamaması olduğunu düşünüyorum. Lorena, üzerinde kendi diktiği çiçekli elbisesi ve yüzlerce kilometredir ayağında olan sandaletleri ile koşarken yaşamının içinde, çobanlık yaparken, bir yerden bir yere giderken nasılsa öyle görünüyor. O zaten yaşadığı yerde hep uzun mesafe yürüyor ve hep koşuyor. Bu, onun için bir iş veya özel ilgi alanı değil. Bizi başarıya götüren de hedeflerimizi bu şekilde yaşamamızın bir parçası olarak görmek değil mi?
Sevdiğin işi yaparsan ömrün boyunca çalışmazsın derler ya. Lorena bana bildiğim bu gerçeği bir kez daha ve bir cümleden daha çarpıcı şekilde hatırlattı. Bir amaç için mücadele ederken hedefimi yaşamımın bir parçası olarak görmek konusunda ilham oldu. 28 dakikanınızı ayırarak, aynı gezegen üzerinde birlikte nefes aldığımız Lorena’nın sizin için de hissettirecekleri kendinizi açabilirsiniz. Farkındalık, onu istemekle başlar. Hiçbir şey düşünmeyin. Bir amaç uğruna mücadele etmek iyi hissettirsin kafi…
